Vrouwen worden meisjes worden vrouwen

GIRLS, op tournee door Vlaanderen en Nederland tot en met 30 april. www.kwaadbloed.com

Na Women, een ode aan échte vrouwen boven de dertig, is er nu de prequel GIRLS. Ugo Dehaes dwingt acht jonge lijven tot het uiterste. Gelukkig niet zonder gegiechel.

Zichtbaar opgewonden marcheert een meisjesbataljon, allen tussen tien en veertien jaar oud, de scène op. Niets in de zakken van hun veelkleurige retrojurkjes. Geen spetterende lichteffecten of muziek. Slechts luidop ademende lichamen die zich in alle kracht en soberheid uitleveren aan onze blik. En wij aan die van hen. Want terugkijken, dat doen ze. Ondeugend, dan weer samenzweerderig of ontwapenend. Vijftig minuten lang. Van exposure gesproken.

De meisjes transformeren van woeste krijgers tot burleske verleidsters, fladderen speels uit over het podium en omarmen even later moedig de stilte. GIRLS is een reconstructie van Women en dat is geen sinecure. Ondanks hun jonge leeftijd en technische onervarenheid componeert Ugo Dehaes, bijgestaan door Natascha Pire, zijn girls even wiskundig als zijn women. Het achttal heeft duidelijk hard gewerkt om Dehaes' ritmische score onder de knie te krijgen en draagt de choreografie én elkaar met verve. Als toeschouwer krijg je het bijna plaatsvervangend benauwd van het contrast tussen de geometrische frases en de plooibare, soms nog spierloze kinderlichamen. Gelukkig wordt er af en toe gefezeld, geschaterd en getreurd.

Hoewel exact getimed, is dat een noodzakelijke ontlading voor beide partijen, want op momenten ontstaat de indruk dat Dehaes de meisjes net iets te sterk in een vooraf bepaald keurslijf heeft gepast. Als de spontaneïteit van de jongsten breekt op de rigide structuur en de choreografie in zijn doorgevoerde abstractie de 12+- verbeelding voorbij scheert, krijgt GIRLS eerder iets weg van een verdienstelijke trainingsstudie dan van een voorstelling die integraal op het lijf en de blik van kinderen werd gemaakt. terwijl Women vrouwen in meisjes transformeerde, worden die meisjes in GIRLS meestal overtuigend, maar soms ook artificieel vrouwen die de dans wel tot spreken brengen via hun persoonlijke signatuur, maar in het ongewisse lijken over wat de dans nu eigenlijk aan hen vertelt.

Ademhaling

Desondanks wil je ze allemaal tevergeefs de aandacht geven die ze opeisen én verdienen: de onbevreesde puber die elke vezel in haar lichaam beheerst als was ze een volleerde danseres, de eigenzinnigaard die steeds weer haar eigen draai geeft aan het materiaal, de concentratie van de oudste die de groep vooruitstuwt. Hun versterkte ademhaling, die schriel, dan weer angstig of dierlijk klinkt, wordt de emotionele soundtrack van een groepsportret dat zich subtiel en soms humoristisch tussen de bewegingsformules ontspint.

,,De acht meisjes dragen de choreografie én elkaar met verve,,

- Charlotte DS