<< back to all the articles.


Het Parool - 16/02/2016
Samen in de ruimte, toch alleen

***
Minutenlang is Kayoko Minami bezig rolletjes te maken met de gladde stof van haar nachthemd. Charlotte Vanden Eynde probeert telkens weer haar ene voet schuin voor de andere te krijgen.

Wereldwijd lijden fijftig miljoen mensen aan dementie en één van hen is een familielid van Ugo Dehaes. Hij bestudeerde recente onderzoeken naar de ziekte en ging toen met de twee danseressen de studio in om DMNT te maken. Uitgangspunt: in het dementerende brein raast het, kantelt het, stagneert het, is het ergens, maar het is zoekgeraakt - die disconnecties gaan we in beweging vertalen.

Boven de dansvloer hangt het frame van een vliegtuigvleugel, vervaardigd door Pieter Eycken: hiermee zul je niet meer vliegen. Het lichtontwerp van Arne Lievens is een mooie metafoor voor het haperende brein: de kleur wisselt van koud tot fel en het hangt van interrrupties aan elkaar.

Het drietal tolt de ene keer op hoog tempo door de ruimte, dan weer staren ze langdurig glazig voor zich uit.
Ze zijn ogenschijnlijk doelgericht in de repetitieve modus in actie, of ze vergeten wat ze aan het doen waren en beginnen plotseling aan iets anders. Van tijd tot tijd kruisen hun paden, botsen hun lichamen of reiken hun handen naar elkaar. Maar ze blijven ieder voor zich bewegen, volkomen onbewust van de ander, samen in een ruimte en toch helemaal alleen.

De uitvoering is ingetogen en consciëntieus en vooral de slow motion-momenten zijn prachtig. Daardoor lukt het dit trio een michaamstaal te introduceren die raakt en waar je langzaam aan went, ook al is die voor de meeste toeschouwers volkomen vreemd.

Wat Dehaes laat zien is geen meeslepende choreografie, maar een bijzondere staat van zijn.

© Jacq. Algra
16/02/2016 in Het Parool

<< back to all the articles.