<< back to all the articles.
www.kfda.be, Elke Van Campenhout - 10/05/2007

Point Blank In je vorige stukken Or Press Escape en New Game speelt technologie een belangrijke rol. Or Press Escape ontwikkelt zich volledig op de desktop van een computer, en bij New Game komen we in een videogame-omgeving terecht. Ook in deze voorstelling, Point Blank, bekijkt het hoofdpersonage de wereld doorheen haar fotoapparaat. Hoe belangrijk is die bemiddeling van de technologie in jouw werk?
Wanneer ik een voorstelling maak, ga ik in elk geval niet uit van een bepaald medium. Met Or Press Escape wilde ik bijvoorbeeld een voorstelling maken over alleen zijn. Maar van zodra je je rechtstreeks tot een publiek richt, ontkracht je natuurlijk die situatie. Om dat probleem op te lossen, heb ik de computer gebruikt, als een soort reflectiescherm of bemiddelaar om te vermijden dat ik me rechtstreeks tot het publiek moest richten. Aan de andere kant: we leven in 2007, dit is mijn wereld. Ik schrijf geen brieven, maar e-mails. We doen dit interview via skype, en niet live of via de telefoon. Ik vind die instrumenten dan ook interessanter: ze inspireren mij meer, ze prikkelen mijn verbeelding meer dan de klassieke stoel en tafel van het theater of het plakhout van een fake decor. Het zijn instrumenten die ik gewoon ben en waarbij ik mij op mijn gemak voel. Maar ik beschouw mezelf niet als een nieuwe media-artieste. Het is gewoon de realiteit dat ik mijn foto's niet langer afdruk, maar digitaal opsla in mijn computer. En dus werk ik daarmee. Het is ook een praktische keuze. In het geval van Point Blank bijvoorbeeld is het handiger om foto's te tonen door ze te projecteren op een scherm, dan het publiek te vragen om de foto's door te geven.
Waarom kies je dan toch nog zo expliciet voor het theatermedium?
Ik hou van theater maken door de concentratie die het vraagt. Het heeft een bepaalde duur, waardoor het mogelijk is om een dieper en complexer verhaal op te bouwen. Ik hou van de live situatie tussen publiek en performer(s), en van de mogelijkheid tot intimiteit die de situatie biedt. Ik hou er ook van als ik als toeschouwer genoeg ruimte krijg om dat te ervaren. Maar als de performer(s) of de voorstelling zelf de situatie teveel domineren - door te luid, te extravert, te snel, te veel te doen, dan belemmert dat voor mij die intimiteit die zou kunnen ontstaan. Persoonlijk vind ik het erg interessant om mensen te zien werken op een podium. Volgens mij is het bijzonder theatraal om iemand op een knop te zien duwen en te merken dat het licht aangaat, om te delen in die concentratie. Ook in deze voorstelling heb ik erg praktische keuzes gemaakt. Iemand moet de foto's projecteren, en dus zit ik op de rand van het podium, net zichtbaar.
Is de vraag naar de eenzaamheid van het individu voor jou een radicaal hedendaagse vraag?
Als ik vandaag om me heen kijk, zie ik in elk geval een wereld waarin je je makkelijker afsluit van je omgeving. Je kijkt televisie of werkt op je laptop. Persoonlijk kan ik zeker zeggen dat ik het steeds moeilijker vind om tot een normale conversatie te komen nadat ik uren achter mijn computer heb gezeten.
Voor Point Blank heb je als protagonist gekozen voor een 18-jarig meisje dat haar wereld vastlegt in foto's. Waarom vond je dat zo'n interessant uitgangspunt?
De voorstelling is gebaseerd op de ervaringen van een meisje van die leeftijd dat ik ken. Ik had erg veel affiniteit met haar, omdat ik een soortgelijke ervaring heb gehad. Ik ben, toen ik 16 was, naar New York verhuisd, zonder mijn ouders. Het heeft enkele maanden geduurd vooraleer een school mij wilde inschrijven zonder mijn ouders erbij. Ik had al die tijd niets om handen, kende niemand, dus hield ik mij bezig met het volgen van mensen op straat. Zo heb ik de stad leren kennen. Meestal verloor ik hen algauw uit het oog, of was ik na een tijdje niet meer geïnteresseerd. Voor dat meisje is het observeren van mensen een manier om ervaring op te doen doorheen de ervaringen van andere mensen. Ze wil meer weten, wil alle opties kennen voor ze haar eigen keuzes maakt. En die keuzes kunnen heel verschillend zijn: vandaag nog zat ik op de trein, en aan de ene kant zat een jongeman van ongeveer 22 jaar in een gestreept pak, die in een immobiliënkantoor zou kunnen werken. Aan de andere kant een hippiejongen van dezelfde leeftijd. Mensen maken verschillende keuzes in het leven. Heel veel wordt natuurlijk bepaald door je familie en de omgeving waarin je opgroeit, en je hebt een minimum aan luxe nodig om die keuzes te kunnen maken. Het maken van die foto's geeft haar een beter inzicht in de opties die ze om zich heen ziet, in de manieren waarop zij haar leven zou kunnen gaan leiden. Natuurlijk heeft dat ook veel met nieuwsgierigheid te maken. Als je 18 bent, is het leven nog een vrij groot mysterie.
Door die geprojecteerde foto's kom je meteen ook in een andere theatervorm terecht. Je zit meer te kijken naar een doorsnede uit iemands dagelijkse leven, dan naar iets wat in scène werd gezet.
In Point Blank is het voor mij belangrijk om het theater open te gooien naar de mensen die op de foto's staan, om in het theater een doorgang te creëren naar het 'normale' leven.
Edit Kaldor in gesprek met Elke Van Campenhout

<< back to all the articles.